Donderdag 03:00. We vertrekken richting Charleroi. Niet geslapen, want zoals gewoonlijk hebben we –nadat we de helft van onze kleerkast in een valies probeerden te duwen- alles er weer uit gegooid en geprobeerd er wat structuur in te steken.

Soit, eenmaal op de luchthaven stellen we vast dat de valies (weeral) teveel weegt, dus mogen we gelijk 2 pubers die voor het eerst alleen op reis vertrekken onze valies open gooien in het midden van de terminal en beginnen we als 2 gierige wijven dingen over te laden in onze handbagage, om daarna als 2 geladen ezels langs de douane te passeren.

Uiteindelijk geraken we op het vliegtuig, waar we hopen toch nog wat te kunnen slapen. *WRONG*, 2 huilende baby’s nestelen zich –samen met de mama uiteraard- op de rij voor ons.

Een dik uur later landen we op Bergamo en een busrit later komen we aan in het hartje van Milaan. ’t Is nu 9h ’s ochtends en de thermometer geeft al 31° aan. Whoohoow! Onze zoektocht naar de zon is alvast geslaagd.

D: “Waar ligt ons hotel precies?”
Y: “Kweetniet, kheb die voucher niet afgeprint. ‘k Ga kijken op mijn laptop.”… “Euhm. We hebben dat hotel niet bevestigd zie ik…”

Eerste missie: een internetcafé zoeken, een hotel boeken en valiezen afdroppen. Dat niet slapen beginnen we nu toch wel te voelen… (We zijn wij geen 3 maal 7 meer, he…)

Internetcafé gevonden. Quasi alle hotels zitten vol. Haja! Want blijkbaar vindt de belangrijkste interieurbeurs hier deze week plaats. Uiteindelijk toch een kamer gevonden, geboekt en duidelijk gevraagd naar een dubbel bed. Want we worden nu eenmaal niet graag wakker op de grond omdat de twee matrassen uit elkaar zijn geschoven. Voordeel aan bookingssites zoals booking.com: de reservatie wordt automatisch bevestigd. Dus ook de special requests.

Plannetje afgedrukt et maintenant! En route! We zijn nog maar pas vertrokken en we springen een halve meter van de grond bij het horen van een IMMENSE knal. We denken ineens het ergste: een bom of zo. Dat niet slapen begint ons duidelijk parten te spelen. Blijkt het niets meer dan een groepje voetbalsupporters te zijn met zware zin tot amokmakerij. De laatste bocht die we nemen om aan hotel te krijgen brengt ons bij alweer een nieuw opstakel: op Piazza del Duomo (waar we ons hotel boekten) staan zo’n 10.000 mensen de wedstrijd AC Milaan – Inter Milaan te volgen. En wij moeten letterlijk gans dit plein oversteken, valies inclusief. Adem inhouden en gaan!

Intussen zijn we de middag al lang gepasseerd en hebben we naast slaap vooral eten nodig. En drank. Drank zou smaken nu.

Eenmaal ingecheckt komen we op onze kamer. Een oude, vermufte, donkere kamer met… twee apparte bedden. We keren terug naar de balie en zeggen dat we op onze reservatie gevraagd hadden naar een dubbel bed en zij dat bevestigd hebben. “Oh. Oh, I’m so sorry sir! I’m afraid I’ll have to upgrade you to the Manager’s suite in the new wing of the hotel.” Awel, dat is nu spijtig, zie! Uit curiositeit toch even de prijs opgezocht. 1800euro/nacht. Wel, dat hebben we hier goed geregeld.

Probeer enkele (haalbare) verzoekjes mee te geven bij de boeking. Door de automatische bevestiging bij vele hotels zijn ze toch een beetje verplicht hier zoveel mogelijk van waar te maken. Dat dubbel bed is iets wat wij ondertussen bij al onze reservaties bijzetten, want in vele gevallen zijn de standaardkamers altijd uitgerust met twee aparte bedden die ze tegen elkaar aan schuiven. Gratis upgrade dus! Graag gedaan!

Goed, ondertussen hebben onze honger en dorst voorrang gekregen op onze vermoeidheid. We trekken de stad in op zoek naar een terrasje. 2 aperitiefjes en wat antipasti, graag. Na 2 uur te zitten genieten van de zon, een gevulde maag en een geleste dorst krijgen we wel zin om wat te gaan shoppen. Na de frustraties bij het zien van de prijskaartjes bij Dolce & Gabbana, Armani,… trekken we naar de ZARA waar alles plots heel goedkoop lijkt en we dus meer kopen dan we nodig hebben. We voelen nu al de bui hangen voor onze terugvlucht. Soit, zorgen voor later. Nu zijn we vooral moe, willen we op onze kamer roomservice gaan bestellen en slapen.

Op de weg terug naar ons hotel zien we in een klein straatje zo’n 200 man op straat staan. Allemaal redelijk deftig gekleed, maar de helft zit wel op de grond met een bord eten in de ene hand en een fancy cocktail in de andere. Wij kunnen onze nieuwsgierigheid (en dorst) niet bedwingen, dus gaan we onze shopping bags snel gaan droppen op onze hotelkamer zodat we snel kunnen uitzoeken wat hier eigenlijk aan de hand is.

Een kleine tien minuten later zijn we terug bij de massa mensen. Intussen is die zowat verdubbeld. We wurmen ons een weg naar binnen waar we 2 cocktails bestellen en ons oog werpen op het grote buffet in de hoek van de, niet zo grote, zaak. Iedereen schept er vanalles op zijn bord. Onze eerste bemerking ‘Dit is een verjaardagsfeestje of zo.’ Dries, die niet erg vertrouwd is met het begrip schaamte ‘Ja, wel, als ne verjaardag is zullen we die mens dan wel proficiat wensen straks, maar nu heb ik honger en dit ziet er veel te lekker uit om te laten liggen.’ Zo gezegd, zo gedaan. We wurmen ons weer een baan naar buiten, want hier binnen is het echt om te stikken. Maar ook buiten staat iedereen echt op elkaar geplakt, waardoor we meer dan een keer vreemde mensen op redelijk intieme plaatsen aanraakten. Per ongeluk, uiteraard, maar hierdoor kregen we snel oogcontact met mensen die wél wisten wat daar aan de hand was. Aperitivo. Wanneer je een alcoholische drank besteld is het perfect gepermitteerd om van het buffet te eten. Iedereen komt na zijn werk gewoon naar hier, drinkt een aperitiefje, eet zijn buik vol en vertrekt naar huis of naar volgende drinkbestemming.

Geen restaurants bezoeken, wel gratis eten in een APERITIVObar.

Rond 21h gaat iedereen weg. Op een goeie 5 minuten zijn die paar honderd mensen gewoon verdwenen. Op de mensen waar wij mee stonden te babbelen na. Met hen trekken we de nacht in. We komen nog op 4, 5 andere plaatsen tot we uiteindelijk rond 6h ’s ochtends bij Mama Burger belanden. Dit zijn werkelijk de beste burgers ooit! Deze nacht was zo spontaan en plezant dat we aan onze company vragen waar we morgen naar toe gaan. “Morgen blijven wij thuis. We gaan altijd maar 1 dag uit per weekend en de andere dag blijven we gezellig thuis. Maar! Weet je nog Natasha van daarnet? Die blonde met de vlecht? Die geeft morgen een feeste in La Banque. “Punks wear Prada.” Is de tweede editie en de eerste was echt een bom!”. Plots vertrekt iedereen huiswaarts en beseffen wij dat we helemaal aan de andere kant van de stad beland zijn. Taxi’s waren er niet te bespeuren, dus gingen we maar tevoet.

Praat met locals en als ze je uitnodigen om mee te gaan: DOEN!

De volgende dag beslissen we wat buiten het drukke commerciële centrum te trekken op zoek naar kleinere, uniekere winkels. Nogal moeilijk om te zeggen welke onze favoriete waren, want je vind er werkelijk alles. Van de kleine boetiekjes met super vriendelijke verkopers tot de onnozelste gadgetwinkels en zelfs een winkeltje die enkel gerief verkocht om dingen in te verbergen of te smokkelen. Ohja, en olifantenmutsen! En zo.

Het voordeel van nét buiten het hartje van het centrum op stap te zijn is dat er op elk terras wel plaatsen vrij zijn. Onze weg terug naar het hotel wordt dus een kleine terrassentocht. We passeren terug langs BAR STRAF, want, hé, gratis eten!

Erna trekken we richting La Banque voor “Punks wear Prada”. Hier staan zo’n 300 mensen, allemaal in Black Tie aan te schuiven en de deuren zijn nog niet open. Wij, totaal onbezonnen, komen aan in een ripped jeans met een geruit hemd. Wij gaan écht niet in die rij staan. De mensen gaan ons gewoon uitlachen. Tot plots een blonde dame aan de ingang teken doet naar ons en ons bij haar roept. Natasha Slater, een Russische die in London woont, die dit feestje organiseert en waar we gisteren (niet langer dan 2 minuten) mee spraken. Riante verschijning. Volgens ons zo zot als een achterdeur. Haar kapsel bestaat voor de helft uit dollarbiljetten. “You’re from Belgium, right? I know Stephen and David! (2 many DJ’s.) Oh, so good to have you guys, come on in.” Blijkbaar waren de deuren nog niet geopend dus lopen we als eerste in een gigantische kluis van een oude bank. Geweldige locatie. Geweldige mensen ook. Allemaal doen ze wel iets in de mode. We leren er Mihaela en Elisa kennen. Een Kroatische en een Braziliaans die hier beiden hun eerste jaar aan de Mode Academie volgen. Zij raden ons aan om morgen naar een bar buiten het centrum te gaan. Dé bar waar alle modellen zich bevinden. “But you have to act really selfconfident or you won’t get in.” Wij kunnen na een nacht niet slapen en een nacht van 4h moeilijk bedenken dat we morgen nog zullen uitgaan.

Maar, Dries en Yuri kunnen het niet laten, dus de volgende avond nemen ze de taxi naar de bar waar we intussen de naam van kwijt zijn. Serious case of poker facing, maar we zijn binnen geraakt. Hoewel we binnen onmiddellijk uit de toon vallen. We waren dan wel goed gekleed en hadden een serieuze ‘attitude’ opgezet, maar als er iets is wat je niet kan faken zijn het benen van 2 meter, prachtige kaaklijnen en hoge jukbeenderen. Voor het eerst deze week hangen we alleen aan de bar. Afgemat, maar zot content.

We gaan naar Milaan zeiden ze…

 

© Foto Duomo di Milano door Florian Pag